به گزارش خبرنگار پایگاه خبری فرا وحدت، مردم ایلام همان‌ها که دوران دفاع‌مقدس را با گوشت و استخوان و خون خود لمس کرده‌اند، در پستوی ذهن‌شان هیچ‌گاه حوادث نیمه دوم خرداد ماه را از یاد نخواهند برد.
فاجعه‌های انسانی نیمه دوم خرداد، همچون زخمی ناسور بر پیکر تاریخ این دیار نمادی از مظلومیت و مقاومت استانی است که دژ مستحکم ایران در سال‌های دفاع‌مقدس لقب گرفت.
برگ‌هایی خونین از تقویم ایلام
ایلام، استانی که در سال‌های جنگ تحمیلی با تحمل بیش از ۳۰۰ حمله هوایی، سخت‌ترین روزهای حیات خود را تجربه کرد، هنوز هم خاطرات تلخ خرداد را در حافظه خود دارد؛ نیمه دوم این ماه برای مردم ایلام یادآور تراژدی‌های فراموش‌نشدنی است که در تاریخ دفاع‌مقدس گم مانده‌اند.
مردمی که روزگاری با دستان خالی اما دل‌های پر از ایمان، زیر باران گلوله و آتش در کوه‌ها و دشت‌ها ایستادگی کردند، اکنون وارث خاطراتی هستند که گواه مظلومیت آنان است.
۱۵ خرداد ۱۳۶۱؛ روزی که آسمان آبی سرخ شد
در حالی که مردم ایران، ۱۵ خرداد ۱۳۶۱ را با قیام مردم قم به یاد می‌آورند، ایلامی‌ها این روز را با خون و اشک به خاطر می‌سپارند. در این روز، مردم ایلام برای گرامیداشت سالروز قیام تاریخی ۱۵ خرداد سال ۴۲، در راهپیمایی خودجوش از مقابل مسجد جامع شهر تا میدان خیام شرکت کردند.
اما در میانه این حرکت مسالمت‌آمیز، جنگنده‌های رژیم بعث صدام ناگهان در آسمان نمایان شدند و بمب‌های بی‌رحمانه را بر سر مردم بی‌دفاع فرود آوردند.
در این حمله ناجوانمردانه ۳۷ زن، مرد و کودک به شهادت رسیدند و ده‌ها نفر دیگر مجروح شدند.
این فاجعه، نقطه‌ای تاریک و ماندگار در حافظه مردم این سرزمین شد.
۱۷ خرداد ۱۳۶۴؛ شب قدر، روز قهر
تنها چند سال پس از فاجعه ۱۵ خرداد، بار دیگر ایلام آماج جنایت قرار گرفت. در روز ۱۷ خرداد ۱۳۶۴، مردم ارکواز ملکشاهی در حال آماده‌سازی برای نخستین شب قدر ماه مبارک رمضان بودند که جنگنده‌های عراقی بدون هیچ هشدار و ملاحظه‌ای، این شهر را هدف حمله هوایی قرار دادند.
در این حمله، ۷۲ نفر از مردم بی‌گناه با زبان روزه به شهادت رسیدند. ارکواز، آن روزگار از توابع شهرستان مهران، در سوگ فرزندان خود فرو رفت و این جنایت به یکی از سیاه‌ترین برگ‌های تاریخ ایلام تبدیل شد.
۱۸ و ۱۹ خرداد ۱۳۶۴؛ از ارکواز تا ایوان، زخم‌هایی پی‌درپی
بعثی‌های صدامی که در خطوط مقدم جبهه و جنگ تاب هماوردی با رزمندگان ایرانی را نداشتند و متحمل شکست‌های پی‌درپی می‌شدند، این حقارت را در حمله‌های هوایی به مردم بی‌گناه و شهروندان غیرنظامی جبران می‌کردند تا شاید ایران را به زانو درآورند و عطش خونخواری خود را با کشتار مردم بی‌گناه و بی‌دفاع فرونشانند.
مردم، هنوز در سوگ و شوک بمباران ارکواز بودند که آسمان بار دیگر در نقطه‌ای دیگر از ایلام رنگ خون گرفت.
تنها یک روز بعد از جنایت خونبار ارکواز ملکشاهی، صدامیان جنایتی دیگر را رقم زدند. این بار شهر ایوان در ۱۸ خردادماه سال ۶۴ هدف بمباران قرار گرفت و این حمله‌ای سنگین به شهادت ۱۱۷ نفر غیرنظامی انجامید.
یک روز پس از حمله به شهر ایوان، ایلام خونین پیکر که هنوز در التهاب حمله هجدهم خرداد به ایوان بود، داغی دیگر را چشید و این بار بخش زرنه از توابع ایوان در تاریخ ۱۹ خرداد سال ۶۴ آماج کین صدامیان شد و در حمله به این منطقه ۱۳ نفر به ابدیت کوچیدند.
شدت بمباران هوایی ۱۸ و ۱۹ خرداد سال ۶۴ هواپیماهای عراقی به شهرستان ایوان چنان سهمگین و شدید بود که حدود ۷۰۰ نفر در ایوان و زرنه نیز زخمی شدند که بر تن بسیاری از آنها همچنان جراحت ناشی از آن حمله‌ها هویداست.
در ۲۴ خرداد سال ۶۴ باز هم منطقه چهل زرعی ایوان مورد خشم غضب هواپیماهای دژخیم رژیم بعث قرار گرفت و در این حمله ۲ بانوی ساکن این منطقه کوچ رحیل کردند.
این حمله‌ها در حالی رخ داد که بر اساس معاهده‌های بین‌المللی، هرگونه تهاجم به مناطق غیرنظامی و مسکونی ممنوع است؛ با این حال، سکوت جوامع جهانی و حمایت قدرت‌های غربی از رژیم بعث، راه را برای تکرار این فجایع هموار کرده بود.
ایلام، آغازگر رنج و مقاومت
استان ایلام از نخستین جاهای ایران بود که مورد تهاجم مستقیم عراق قرار گرفت. تنها دو ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ۱۳ فروردین ۱۳۵۸، مرز مهران شاهد نخستین تجاوز رسمی دشمن بود. از آن زمان تا پایان جنگ، مناطق شهری و روستایی ایلام بارها و بارها هدف حمله قرار گرفتند.
از بمباران هوایی و موشکی تا حمله به چادرهای آوارگان، ایلام صحنه جنایت‌هایی بود که هرگز نباید از حافظه تاریخ زدوده شود.
بمباران زمین فوتبال چوار، حمله هوایی به «ماربره» با کمک نیروی هوایی فرانسه و ده‌ها فاجعه دیگر، سندی روشن بر کم نشانی، مظلومیت و ایستادگی مردمی است که در خط مقدم دفاع ایستادند.
ایلام؛ استانی با بیشترین ایثارگر
در طول هشت سال دفاع مقدس، استان ایلام با بیش از سه هزار شهید، ۱۱ هزار جانباز و ۳۰۰ آزاده، بالاترین نرخ ایثارگری نسبت به جمعیت را به خود اختصاص داده است.
در دهه ۱۳۶۰، ایلام تنها ۲۵۰ هزار نفر جمعیت داشت و این آمار گواهی بی‌چون و چرا بر عمق رشادت و فداکاری‌های این مردم است.
خرداد برای ایلام، فصل گل‌های پرپر شده‌ای است که هیچ‌گاه در تاریخ محو نخواهند شد، روایت سرزمینی که با وجود زخم‌های عمیق، ایستاد، جنگید و ماند.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰